Τι είναι και τι δεν είναι η διηγηματοποίηση

Καλώς ήλθατε

Η Διηγηματοποίηση είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τον εαυτόν της και την ελληνική γλώσσα.

Δεν είναι ο χώρος όπου θα ακούσετε υποχρεωτικά τις μουσικές προτιμήσεις του δημιουργού του ούτε θα βρείτε διαφημίσεις.
Δεν είναι ο χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού του.
www.gpointspoetry.blogspot.com για τα ποιήματα
www.gerimitiis.blogspot.com για τα καθημερινά

άτμα σαρβασαρίριναμ


Καθισμένος μπροστά στο ανοικτό παράθυρο ακούω το σιγανοψιχάλισμα της βροχής και πίνω τον πρωϊνό καφέ μου. Καιρός μουντός, σύγνεφα βαριά που ο ήλιος δεν μπορεί να τα τρυπήσει. Ο καιρός στον νοτιά- θυελλώδεις έδωσε η μετεωρολογική- μα ο Κρισσαίος κόλπος ήρεμος, τον πιάνει ξώφαλτσα ο καιρός και φτιάχνει αυτό το βουβό, το ύπουλο κύμα που οι ναυτικοί το λένε σουέλι. Μες την αχλύ, μίλι μακριά μου προς τον Βορρά, μια στεριανή γλώσσα χωρίζει τον μυχό του κόλπου στα δύο. Ανταριασμένα φτάνουνε τα βουβά κύματα και σκάνε μ' ορμή στα πέντε, στα έξη μέτρα αψηλά μην και την κεφαλώσουν τούτη τη στεριά που μπήκε ανάμεσά τους. Πιο πίσω, σκάρτα αλλο ένα μίλι, δεν φαίνεται τίποτε από την παραλία της Κίρρας, ούτε ο Παρνασσός πιο πίσω, όλα βαμμένα στο ανοικτό γκρίζο πέπλο του χαμηλωμένου σύγνεφου.

Στο σπίτι μέσα, τα πάντα έχουν ένα διαφορετικό χρώμα από την έλλειψη του πρωϊνιάτικου ήλιου, ίσως και μια διαφορετική υφή, δείχνουν πιο πραγματικά, πιο ζωντανά, πιο κοντά σ' αυτό που ο τίτλος περιγράφει : άτμα σαρβασαρίριναμ, δηλαδή η ψυχή όλων των όντων που έχουνε σώμα. Μπορεί νάναι η απόχρωση της σκόνης σ' αυτό το λίγο φως που αφήνει να περάσει η βαριά συννεφιά, μπορεί νάναι η σωστή χρονική απόσταση της επιστροφής στο νερό της θάλασσας, μπορεί η γειτονοπούλα που βγήκε να τσεκάρει τον καιρό τυλιγμένη στο σεντόνι της και με τα μισά της κάλλη ακάλυπτα, μπορεί και η βαθειά αλήθεια της ινδικής μυθολογίας. Μπορεί. Ερχονται στιγμές που όλα τα πράγματα μοιάζουν νάχουν ψυχή και στιγμές που όλοι οι άνθρωποι γύρω μας μοιάζουνε να μην έχουν.
Σ' αυτό το φόντο ένα αμάξι κόκκινο μοιάζει έντομο και το δενδράκι δίπλα με πουλί, η αιώνια τοπική δεσποινίς μόνο προέκταση των ψηλοτάκουνών της λογίζεται κι οι λακκούβες του νερού παίζουνε πιάνο με τις στάλες της βροχής. Οι ήχοι, σιγαλοί και ανεπαίσθητοι, δεν έχουν σώμα, δεν μετρούν και δεν μετέχουν.
Μια ιδέα περισσότερο φως καθώς ο ήλιος ανεβαίνει και η γωνία πρόπτωσης αλλάζει. Η βροχή σταμάτησε. Τα σύγνεφα άλλαξαν χρώμα προς το άσπρο και την πορεία τους στον ουρανό, τώρα ξεσέρνουν προς την Δύση, έστριψε ο καιρός. Τα κύματα με πιότερη μάνητα, πιο ευθυγραμμισμένα, βαράν στα κατακόρυφα τα βράχια της στεριάς. Βλέπω το γκρίζο αυτοκίνητο και τούτο έτοιμο μου δείχνει να πετάξει. Μια δεσποινίς στα δώδεκα, στα δεκατρία με τ' ασημένια της παπούτσια και το κολάν το μαύρο να χαράζει προκλητικά τα τορνευτά της πόδια, γεμίζει τ΄άδειο μου παράθυρο. Τα μαλλιά της ίσα, καστανόξανθα και λατρευτά πριν τα σαμπουάν και οι βαφές τα κάνουνε μαντάρα. Στ΄αφτί μου ο βόμβος από μια χαμπερίστρα με ξενίζει. Το έντομο με γυροφέρνει δυο φορές και κουρνιάζει στην εσοχή ενός κάδρου να βγάλει την μέρα του. Αναπόφευκτος ο συνειρμός με την ψυχή, πανάρχαια ονομασία για τις πεταλούδες.



Λατρεύω την σκέψη στην ανάπτυξή της, την αποτύπωσή της στο χαρτί. Ιδια κι' απαράλλακτα με την φωτογραφία της πρώτης μου γυναίκας ή κάποιους πίνακες του Mark Chagall...

Καλή σας ανάγνωση

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Ιστορίες με αλάτι...(3) Η κατοχή



Η γεύση βέβαια του αλατιού των βράχων δεν είχε σχέση με αυτήν του εμπορίου αλλά ακόμη κι αυτό το...βιολογικό θα το λέγαμε με σημερινούς όρους δεν είχε καμιά ιδιαίτερη αξία σήμερα, κάποτε όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά και το αλάτι ανήκε στα μονοπωλιακά είδη...

Αν κάνει κάποιος σήμερα το ταξίδι από Γαλαξείδι  μέχρι Ναύπακτο συναντά αρκετά παραθαλάσσια χωριουδάκια ομώνυμα με κάποιο άλλο χωριά που βρίσκονται αρκετά μακριά από την θάλασσα. Ηταν σοφότερο να μην είσαι στην παραλία την εποχή των πειρατών, το Γαλαξίδι κι η Ναύπακτος είχαν οχύρωση και τα παλιά σπίτια ήταν σαν πολεμίστρες κτισμένα  Στην κεντρική σκάλα αυτών των σπιτιών υπήρχε ένα κρυφό "παραθυράκι" στα πρώτα σκαλοπάτια και πίσω του καρτέραγε κάποιος του σπιτιού να πυροβολήσει τους κουρσάρους αν τυχόν κατάφερναν να παραβιάσουν την εξώπορτα. Στην κουζίνα ή στη σάλα υπήρχε για τον ίδιο λόγο καταπακτή που γκρέμιζε τους ανεπιθύμητους στο υπόγειο.
Το 70 επί χούντας άνοιξε ο δρόμος Ιτέας-Ναυπάκτου όλο παραλία, οι κακές γλώσσες λέγανε πως ήταν επιθυμία των Νατοϊκών για να μπορούν να κάνουν απόβαση σε ενδεχόμενο κομμουνιστικού κινδύνου. Τελικά ο ψυχρός πόλεμος έληξε, οι χωριάτες κατέβηκαν στις παραλίες, τώρα που υπήρχε ο δρόμος και έγιναν στην πλειοψηφία τους χουντικοί. μια που επί χούντας κατασκευάστηκε ο δρόμος που άλλαξε την ζωή τους και έδωσε υπεραξίες στα παραλιακά χωράφια τους.
Τίποτε δεν θυμίζει πως το 60 πήγαινες από Ιτέα στο Γαλαξίδι με καΐκι ή έκανες τον γύρο του κόσμου και των βουνών αν έπασχες από ναυτία. Μετά το Γαλαξίδι η κατάσταση χειροτέρευε, υπήρχε ένα μέρος ίδιο η Κακιά Σκάλα, Χαμοπάσα το λέγανε, κάνανε τρία χρόνια για να ενώσουν τα δυο κομμάτια του δρόμου με τρείς στοές. Ο Παυσανίας στα Φωκικά χαρακτηρίζει άθλο την πορεία από τους Δελφούς στην Επακτο, σίγουρα το πιο δύσκολο κομμάτι του ήταν από το Γαλαξίδι μέχρι την Βιτρινίτσα.

"Να ανεβαίνεις στην κορφή του βουνού και να βλέπεις άλλο βουνό μπροστά σου και ξανά και ξανά και ξανά, Ατελείωτα ήταν τα βουνά, ανέβα, κατέβα φορτωμένες τα προικιά μας μέχρι να φτάσουμε. Κατοχή ήταν κι έπρεπε να ζήσουμε. Τρεις γυναίκες μόνες στο Γαλαξίδι και οι άντρες της οικογένειας στην Αμερική. δεν υπήρχαν συγκοινωνίες, ταχυδρομεία, κανένα μέσον να στείλουν μια βοήθεια, κι ο τόπος άγονος, μόνο ναυτικούς έβγαζε. Μαζευτήκαμε καμιά δεκαριά κοπέλλες στην ανάγκη, βάλαμε στις βαλίτσες σεντόνια και κεντήματα και πήραμε τα βουνά μέχρι την Βιτρινίτσα να κάνουμε τράμπα με φαγώσιμα.
Οι άλλες πήρανε στάρι κι είχαν βαρύ φορτίο και στην επιστροφή. Εγώ πήρα αλάτι που τόχαν ανάγκη οι βοσκοί και μου δώσανε γάλα, τυρί και κρέας. Εδινα τα περισσευούμενα στην γειτονιά για στάρι, καλύτερα μου ήρθε. Στο τέλος πήρα και μια κατσίκα μαλτέζα, την τσαχπίνα και μ' αυτήν βγάλαμε όλη την κατοχή. Αχ είχα μυαλό εγώ αλλά δεν μ' άφησε η μάνα μου να μάθω γράμματα, δεν χρειάζονται στα κορίτσια έλεγε και πήγα μόνο μέχρι την δευτέρα του σχολαρχείου. Ημουνα πρώτη μαθήτρια κι έκλαψα που μου κόψαν το σχολείο, τ' αγαπούσα τα γράμματα".

Λόγια που φαίνονται τόσο μακρινά τώρα που η απόσταση είναι 30 χιλιόμετρα παραλιακού δρόμου. Δεν πάει βέβαια στην Βιτρινίτσα ο δρόμος αλλά στο επήνειό της που ελληνοποιήθηκε περισσότερο κι έγινε Ερατεινή και αρχαιοπρεπέστατα...Τολοφών για τις ανάγκες του καποδιστριακού δήμου. Σύμφωνα βέβαια με τον Παυσανία, ταυτίζεται με την αρχαία Οιάνθη, ονομασία που κατά λάθος αποδόθηκε στο Γαλαξίδι ενώ αυτό ταυτίζεται με το Χάλειον (ή Χάλαιον) και βγάζει ακόμα το περιβόητο όστρακο την χαλειότισσα, μια πολύ μεγάλη πορφύρα με έντονο πορτοκαλί χρώμα στο εσωτερικό της, Ισως όμως επειδή οι αρχαίοι κάτοικοι αυτών των πόλεων συνεργάζονταν στην ...πειρατεία όσων προσέγγιζαν του Δελφούς δια θαλάσσης να μην έχει και μεγάλη σημασία το μπέρδεμα.

 Εξ άλλου και στις δυο το αλάτι της θάλασσας την ίδια γεύση, αφήνει.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου