.
Σαν ψέμματα μου φαίνεται πως πέρασαν τόσα χρόνια από εκείνη την μέρα του 65 όταν κάποιος συμμαθητής μου μου δάνεισε ένα ελ-πι εισαγωγής λέγοντας μου ότι είναι κάτι άλλο από τους Ρόλλινγκ Στόουνς και τους Ανιμαλς που ακούγαμε ως τότε, τουλάχιστον είχαμε την ίδια άποψη για τους γλυκανάλατους Μπήτλς. Διαμορφωμένη τότε η μουσική κοινή γνώμη από τον Μαστοράκη και το ΜιούζικΜποξ είχε ξεκινήσει την χούντα στην μουσική πριν από τους συνταγματάρχες και φυσικά συνεχίσθηκε και την επταετία : όποια συγκροτήματα ή τραγουδιστές δεν του άρεσαν, δεν έπαιρνε την αντιπροσωπεία τους και τους έβρισκες μόνο στους σπάνιους και πανάκριβους δίσκους εισαγωγής- τουλάχιστον ήταν καλύτερης ποιότητας το βινύλιο. Ετσι τραγουδιστές όπως ο Ντύλαν, ο Σλάϊ με τους ΦάμιλυΣτόουνς και άλλοι πολλοί έφθασαν στην Ελλάδα με την μεταπολίτευση και την ανάθεση του Τρίτου Προγράμματος στον Μεγα Μάνο Χατζηδάκι ενώ συγκροτήματα-θρύλοι όπως οι Μπήτςμπόϋς ή οι ΤζοϋςΝτιβίζιον παρέμειναν στο περιθώριο εξαιτίας της πολιτικής που είχε χαράξει και ακολούθησαν λίγο πολύ όσοι τον διαδέχθηκαν στα πράγματα.
Το ελ-πι ήταν το Another Side of Bob Dylan και το πρώτο τραγούδι που "έγραψε" ήταν το All I really want to do.Θυμάμαι ακόμα το σχόλιό μου : Ενας άνθρωπος που τραγουδάει έτσι και με τέτοια φωνή είναι ή απατεώνας τραγουδιστής ή μεγαλοφυία. Ποντάρισα στην δεύτερη επιλογή και δεν έπεσα έξω.
Είναι δύσκολο να φαντασθεί κάποιος σήμερα ότι μέχρι το 75 σε όποιον μίλαγες για Μπομπ Ντύλαν στην Ελλάδα σε κοίταζε σαν ούφο. Μερικοί ψιθύριζαν ότι κάτι είχαν ακουστά, πρακτικά όμως η πρώτη επαφή τους έγινε με τα εξελληνισμένα "Αγγελος Εξάγγελος" και "Ο Παλιάτσος κι ο Ληστής" του Σαββόπουλου.
Οπως μοιάζει απίστευτο ότι εκείνα τα χρόνια στην Αθήνα είμαστε μόνο πεντ' έξη που λατρεύαμε τον Ντύλαν και μαζευόμαστε έξω από την Φιλοντίσκ και τα άλλα δισκάδικα που έφερναν δίσκους εισαγωγής να προλάβουμε να αγοράσουμε τα ένα-δυό αντίτυπα που έφθαναν αραιά και που. Το 68, έχοντας πλέον ισχυρή πρόσβαση στο πι-εξ, βρέθηκα σε θέση ισχύος. Επαιρνα τους δίσκους του Ντύλαν σε αμερικάνικη έκδοση-πριν καν κυκλοφορήσουν στην Ευρώπη. Κάλυψα τα μέχρι τότε δισκογραφικά κενά μου αλλά έχασα την επαφή με τους ομοιοπαθούντες, δεν χρειαζόταν να περνάω για να ρωτάω αν ήρθε καινούργια παρτίδα. Από τότε δεν υπήρξε δίσκος του Ντύλαν που να λείπει από την συλλογή μου, εκτός από τις συλλογές των χιτς. Μάλιστα το "Dylan and the Death" είχε "ξεφύγει" από τους εισαγωγείς και ήρθε στην Ελλάδα κατόπιν παραγγελίας μου στο Μετρόπολις μια Μεγάλη Πέμπτη ελάχιστα χρόνια πριν την νέα χιλιετία.
Οντας περίπου μια δεκαετία μικρότερος από τον Ντύλαν εντυπωσιάσθηκα από τον τρόπο που περιέγραφε και αντιμετώπιζε την ζωή σε κάθε ηλικία, καταγράφοντας τις εμπειρίες του και χωρίς να δίνει συμβουλές όπως νόμιζαν αρκετοί "αναλυτές" και "κριτικοί" του. Ισως η μοναδική εξαίρεση να ήταν στα τελευταία στιχάκια "The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest", ένα τραγούδι εναντίον των ναρκωτικών ουσιών
Απειρες στιγμές στην ζωή μου μια κατάσταση χαράς, έρωτα, απογοήτευσης ή λύπης, μου έχει φέρει στο νου κάποιο από τα πολλά τραγούδια του. Παρακολουθώντας τις συνεντεύξεις του πληροφορήθηκα για το τι θα ήθελε να τραγουδήσει ακόμη στην καριέρα του : τραγούδια στα γαλλικά και τα ισπανικά. Φαίνεται οι φρασούλες που έχει ενσωματώσει " Attendez-vous, s’il vous plait" και "My darling, je vous aime beaucoup" στο Black Diamond Bay από το Desire και "No Ilores, mi querida,dios nos vigila,soon the horse will take us to Durango,agarrame, mi vida,soon the desert will be gone, soon you will be dancing the fandango" στο Romance in Durango από το ίδιο ελ-πι, δεν τον ικανοποίησαν. Ισως και ο τίτλος του δίσκου να ήταν συμβολικός για τις ξενόγλωσσες επιθυμίες του, ποιός να ξέρει. Την άλλη του πάντως επιθυμία την ικανοποίησε πέρισυ όταν κυκλοφόρησε τον δίσκο με τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια όπως θεωρεί αυτός ότι έπρεπε να εκτελούνται, ένα μικρό δείγμα ακολουθεί :
Πάντως θεωρώ μεγαλύτερο προσόν του ότι δεν κόλλησε σε κάποιο από τα κατα καιρούς επιτυχημένα στυλ αλλά το άλλαζε πάντοτε όπως αλλάζει πάντοτε ένας άνθρωπος που ζει την ζωή του και δεν μένει κολλημένος σε όσα πέτυχε ή ακόμα χειρότερα τα αναπαραγάγει. Γιατί τίποτε δεν είναι πιο ανούσιο από το ξαναζεσταμένο φαγητό και πιο απεχθές από ένα 70άρη που προσπαθεί να τραγουδήσει σαν 20άρης.
Και η δημιουργία των τραγουδιών σαν την ζωή είναι πολλά και ορμητικά στα νιάτα, λίγα και μεστά στις μεγάλες ηλικίες. Γεράματα δεν υπάρχουν γιατί άμα ζεις σωστά σε κάθε ηλικία ξαναγεννιέσαι !!
Πολύχρονος !
Σαν ψέμματα μου φαίνεται πως πέρασαν τόσα χρόνια από εκείνη την μέρα του 65 όταν κάποιος συμμαθητής μου μου δάνεισε ένα ελ-πι εισαγωγής λέγοντας μου ότι είναι κάτι άλλο από τους Ρόλλινγκ Στόουνς και τους Ανιμαλς που ακούγαμε ως τότε, τουλάχιστον είχαμε την ίδια άποψη για τους γλυκανάλατους Μπήτλς. Διαμορφωμένη τότε η μουσική κοινή γνώμη από τον Μαστοράκη και το ΜιούζικΜποξ είχε ξεκινήσει την χούντα στην μουσική πριν από τους συνταγματάρχες και φυσικά συνεχίσθηκε και την επταετία : όποια συγκροτήματα ή τραγουδιστές δεν του άρεσαν, δεν έπαιρνε την αντιπροσωπεία τους και τους έβρισκες μόνο στους σπάνιους και πανάκριβους δίσκους εισαγωγής- τουλάχιστον ήταν καλύτερης ποιότητας το βινύλιο. Ετσι τραγουδιστές όπως ο Ντύλαν, ο Σλάϊ με τους ΦάμιλυΣτόουνς και άλλοι πολλοί έφθασαν στην Ελλάδα με την μεταπολίτευση και την ανάθεση του Τρίτου Προγράμματος στον Μεγα Μάνο Χατζηδάκι ενώ συγκροτήματα-θρύλοι όπως οι Μπήτςμπόϋς ή οι ΤζοϋςΝτιβίζιον παρέμειναν στο περιθώριο εξαιτίας της πολιτικής που είχε χαράξει και ακολούθησαν λίγο πολύ όσοι τον διαδέχθηκαν στα πράγματα.
Το ελ-πι ήταν το Another Side of Bob Dylan και το πρώτο τραγούδι που "έγραψε" ήταν το All I really want to do.Θυμάμαι ακόμα το σχόλιό μου : Ενας άνθρωπος που τραγουδάει έτσι και με τέτοια φωνή είναι ή απατεώνας τραγουδιστής ή μεγαλοφυία. Ποντάρισα στην δεύτερη επιλογή και δεν έπεσα έξω.
Είναι δύσκολο να φαντασθεί κάποιος σήμερα ότι μέχρι το 75 σε όποιον μίλαγες για Μπομπ Ντύλαν στην Ελλάδα σε κοίταζε σαν ούφο. Μερικοί ψιθύριζαν ότι κάτι είχαν ακουστά, πρακτικά όμως η πρώτη επαφή τους έγινε με τα εξελληνισμένα "Αγγελος Εξάγγελος" και "Ο Παλιάτσος κι ο Ληστής" του Σαββόπουλου.
Οπως μοιάζει απίστευτο ότι εκείνα τα χρόνια στην Αθήνα είμαστε μόνο πεντ' έξη που λατρεύαμε τον Ντύλαν και μαζευόμαστε έξω από την Φιλοντίσκ και τα άλλα δισκάδικα που έφερναν δίσκους εισαγωγής να προλάβουμε να αγοράσουμε τα ένα-δυό αντίτυπα που έφθαναν αραιά και που. Το 68, έχοντας πλέον ισχυρή πρόσβαση στο πι-εξ, βρέθηκα σε θέση ισχύος. Επαιρνα τους δίσκους του Ντύλαν σε αμερικάνικη έκδοση-πριν καν κυκλοφορήσουν στην Ευρώπη. Κάλυψα τα μέχρι τότε δισκογραφικά κενά μου αλλά έχασα την επαφή με τους ομοιοπαθούντες, δεν χρειαζόταν να περνάω για να ρωτάω αν ήρθε καινούργια παρτίδα. Από τότε δεν υπήρξε δίσκος του Ντύλαν που να λείπει από την συλλογή μου, εκτός από τις συλλογές των χιτς. Μάλιστα το "Dylan and the Death" είχε "ξεφύγει" από τους εισαγωγείς και ήρθε στην Ελλάδα κατόπιν παραγγελίας μου στο Μετρόπολις μια Μεγάλη Πέμπτη ελάχιστα χρόνια πριν την νέα χιλιετία.
Οντας περίπου μια δεκαετία μικρότερος από τον Ντύλαν εντυπωσιάσθηκα από τον τρόπο που περιέγραφε και αντιμετώπιζε την ζωή σε κάθε ηλικία, καταγράφοντας τις εμπειρίες του και χωρίς να δίνει συμβουλές όπως νόμιζαν αρκετοί "αναλυτές" και "κριτικοί" του. Ισως η μοναδική εξαίρεση να ήταν στα τελευταία στιχάκια "The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest", ένα τραγούδι εναντίον των ναρκωτικών ουσιών
Well, the moral of the story
The moral of this song
Is simply that one should never be
Where one does not belong
So when you see your neighbor carryin’ somethin’
Help him with his load
And don’t go mistaking Paradise
For that home across the road
Μεγαλώνοντας πιο αργά από αυτόν διαπίστωνα πόσο δίκιο είχε ή καλύτερα ότι έβλεπε την ζωή με τα δικά μου μάτια, άρα οι εμπειρίες του μπορούσαν να γίνουν "οδηγός" μου, τηρουμένων βεβαίως αρκετών αναλογιών. Συγχρόνως η "υπόγεια" δράση της μουσικής του με οδήγησε και σε άλλα εξαιρετικά μουσικά μονοπάτια είτε σύγχρονα όπως του Χατζηδάκι με μια νέα, διαφορετική πιά γι' αυτόν ματιά ή του Fabrizzio de Andre είτε παλαιοτέρων όπως του Shubert ή του τιτάνα Verdi, σε μουσικές που είχαν αιτία να γραφτούν. Φυσικά τραγουδούσε διαφορετικά από τα πρώτα ελ-πί, γιατί τραγουδούσε πάντοτε σε αρμονία με την ηλικία του και όχι βαστώντας ένα πετυχημένο εμπορικά στυλ.The moral of this song
Is simply that one should never be
Where one does not belong
So when you see your neighbor carryin’ somethin’
Help him with his load
And don’t go mistaking Paradise
For that home across the road
Απειρες στιγμές στην ζωή μου μια κατάσταση χαράς, έρωτα, απογοήτευσης ή λύπης, μου έχει φέρει στο νου κάποιο από τα πολλά τραγούδια του. Παρακολουθώντας τις συνεντεύξεις του πληροφορήθηκα για το τι θα ήθελε να τραγουδήσει ακόμη στην καριέρα του : τραγούδια στα γαλλικά και τα ισπανικά. Φαίνεται οι φρασούλες που έχει ενσωματώσει " Attendez-vous, s’il vous plait" και "My darling, je vous aime beaucoup" στο Black Diamond Bay από το Desire και "No Ilores, mi querida,dios nos vigila,soon the horse will take us to Durango,agarrame, mi vida,soon the desert will be gone, soon you will be dancing the fandango" στο Romance in Durango από το ίδιο ελ-πι, δεν τον ικανοποίησαν. Ισως και ο τίτλος του δίσκου να ήταν συμβολικός για τις ξενόγλωσσες επιθυμίες του, ποιός να ξέρει. Την άλλη του πάντως επιθυμία την ικανοποίησε πέρισυ όταν κυκλοφόρησε τον δίσκο με τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια όπως θεωρεί αυτός ότι έπρεπε να εκτελούνται, ένα μικρό δείγμα ακολουθεί :
Πάντως θεωρώ μεγαλύτερο προσόν του ότι δεν κόλλησε σε κάποιο από τα κατα καιρούς επιτυχημένα στυλ αλλά το άλλαζε πάντοτε όπως αλλάζει πάντοτε ένας άνθρωπος που ζει την ζωή του και δεν μένει κολλημένος σε όσα πέτυχε ή ακόμα χειρότερα τα αναπαραγάγει. Γιατί τίποτε δεν είναι πιο ανούσιο από το ξαναζεσταμένο φαγητό και πιο απεχθές από ένα 70άρη που προσπαθεί να τραγουδήσει σαν 20άρης.
Και η δημιουργία των τραγουδιών σαν την ζωή είναι πολλά και ορμητικά στα νιάτα, λίγα και μεστά στις μεγάλες ηλικίες. Γεράματα δεν υπάρχουν γιατί άμα ζεις σωστά σε κάθε ηλικία ξαναγεννιέσαι !!
Χρόνια Πολλά !!
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου