Τι είναι και τι δεν είναι η διηγηματοποίηση

Καλώς ήλθατε

Η Διηγηματοποίηση είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τον εαυτόν της και την ελληνική γλώσσα.

Δεν είναι ο χώρος όπου θα ακούσετε υποχρεωτικά τις μουσικές προτιμήσεις του δημιουργού του ούτε θα βρείτε διαφημίσεις.
Δεν είναι ο χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού του.
www.gpointspoetry.blogspot.com για τα ποιήματα
www.gerimitiis.blogspot.com για τα καθημερινά

άτμα σαρβασαρίριναμ


Καθισμένος μπροστά στο ανοικτό παράθυρο ακούω το σιγανοψιχάλισμα της βροχής και πίνω τον πρωϊνό καφέ μου. Καιρός μουντός, σύγνεφα βαριά που ο ήλιος δεν μπορεί να τα τρυπήσει. Ο καιρός στον νοτιά- θυελλώδεις έδωσε η μετεωρολογική- μα ο Κρισσαίος κόλπος ήρεμος, τον πιάνει ξώφαλτσα ο καιρός και φτιάχνει αυτό το βουβό, το ύπουλο κύμα που οι ναυτικοί το λένε σουέλι. Μες την αχλύ, μίλι μακριά μου προς τον Βορρά, μια στεριανή γλώσσα χωρίζει τον μυχό του κόλπου στα δύο. Ανταριασμένα φτάνουνε τα βουβά κύματα και σκάνε μ' ορμή στα πέντε, στα έξη μέτρα αψηλά μην και την κεφαλώσουν τούτη τη στεριά που μπήκε ανάμεσά τους. Πιο πίσω, σκάρτα αλλο ένα μίλι, δεν φαίνεται τίποτε από την παραλία της Κίρρας, ούτε ο Παρνασσός πιο πίσω, όλα βαμμένα στο ανοικτό γκρίζο πέπλο του χαμηλωμένου σύγνεφου.

Στο σπίτι μέσα, τα πάντα έχουν ένα διαφορετικό χρώμα από την έλλειψη του πρωϊνιάτικου ήλιου, ίσως και μια διαφορετική υφή, δείχνουν πιο πραγματικά, πιο ζωντανά, πιο κοντά σ' αυτό που ο τίτλος περιγράφει : άτμα σαρβασαρίριναμ, δηλαδή η ψυχή όλων των όντων που έχουνε σώμα. Μπορεί νάναι η απόχρωση της σκόνης σ' αυτό το λίγο φως που αφήνει να περάσει η βαριά συννεφιά, μπορεί νάναι η σωστή χρονική απόσταση της επιστροφής στο νερό της θάλασσας, μπορεί η γειτονοπούλα που βγήκε να τσεκάρει τον καιρό τυλιγμένη στο σεντόνι της και με τα μισά της κάλλη ακάλυπτα, μπορεί και η βαθειά αλήθεια της ινδικής μυθολογίας. Μπορεί. Ερχονται στιγμές που όλα τα πράγματα μοιάζουν νάχουν ψυχή και στιγμές που όλοι οι άνθρωποι γύρω μας μοιάζουνε να μην έχουν.
Σ' αυτό το φόντο ένα αμάξι κόκκινο μοιάζει έντομο και το δενδράκι δίπλα με πουλί, η αιώνια τοπική δεσποινίς μόνο προέκταση των ψηλοτάκουνών της λογίζεται κι οι λακκούβες του νερού παίζουνε πιάνο με τις στάλες της βροχής. Οι ήχοι, σιγαλοί και ανεπαίσθητοι, δεν έχουν σώμα, δεν μετρούν και δεν μετέχουν.
Μια ιδέα περισσότερο φως καθώς ο ήλιος ανεβαίνει και η γωνία πρόπτωσης αλλάζει. Η βροχή σταμάτησε. Τα σύγνεφα άλλαξαν χρώμα προς το άσπρο και την πορεία τους στον ουρανό, τώρα ξεσέρνουν προς την Δύση, έστριψε ο καιρός. Τα κύματα με πιότερη μάνητα, πιο ευθυγραμμισμένα, βαράν στα κατακόρυφα τα βράχια της στεριάς. Βλέπω το γκρίζο αυτοκίνητο και τούτο έτοιμο μου δείχνει να πετάξει. Μια δεσποινίς στα δώδεκα, στα δεκατρία με τ' ασημένια της παπούτσια και το κολάν το μαύρο να χαράζει προκλητικά τα τορνευτά της πόδια, γεμίζει τ΄άδειο μου παράθυρο. Τα μαλλιά της ίσα, καστανόξανθα και λατρευτά πριν τα σαμπουάν και οι βαφές τα κάνουνε μαντάρα. Στ΄αφτί μου ο βόμβος από μια χαμπερίστρα με ξενίζει. Το έντομο με γυροφέρνει δυο φορές και κουρνιάζει στην εσοχή ενός κάδρου να βγάλει την μέρα του. Αναπόφευκτος ο συνειρμός με την ψυχή, πανάρχαια ονομασία για τις πεταλούδες.



Λατρεύω την σκέψη στην ανάπτυξή της, την αποτύπωσή της στο χαρτί. Ιδια κι' απαράλλακτα με την φωτογραφία της πρώτης μου γυναίκας ή κάποιους πίνακες του Mark Chagall...

Καλή σας ανάγνωση

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Ο σοφός Σκωτσέζος

Mark Chagall, The Drunkard, 1911-2

Δεν έχω πάει στη Σκωτία (με τρομάζει το σκότος) και έχω γνωρίσει ελάχιστα άτομα από εκεί. Μία νεαρή τουρίστρια της οποίας σέβομαι τα προσωπικά δεδομένα και ένα μάλλον στριμμένο ηλικιωμένο που ούρλιαζε υστερικά Scottish κάθε φορά που κάτι άγγιζε ελαφρά τη πατρίδα του χωρίς να αναφερθεί.
Μερικές φορές για λόγους αντικειμενικότητας ψιθύριζε British. Οτι δεν αναφερόταν στο νησί δεν υπήρχε π.χ. ποτό ήταν μόνο το ουίσκι. Αυτό δήλωσε μα περιφρόνηση στη διαμάχη των υπολοίπων της παρέας αν το κρασί ή η μπύρα είναι καλύτερα ως ποτά ή σαν συνοδευτικά φαγητών.
Ο γευσιγνώστης της παρέας έλεγε ότι τα εμφιαλωμένα κρασιά δεν πίνονται, απλά ξεπλένουν το στόμα και το προετοιμάζουν γιά το επόμενο φαγητό. Το ίδιο θα μπορούσε να ισχυρισθεί κάποιος γιά διάφορα είδη μπύρας, αλλά η γκάμα εδώ είναι μικρότερη, το κρασί υπερέχει καθαρά.
Scotch whisky, βροντοφώναξε ο σοφός σκωτσέζος, δεν ξέρετε τι πίνετε.
Οι έχοντες άλλες γνώσεις αναφέρθηκαν στο βαρελίσιο κρασί και τη μπύρα σαν ποτά. Γενικό συμπέρασμα ήταν ότι μπύρα πίνεις γιά να ξεχάσεις ενώ κρασί γιά να θυμηθείς. Κάποιος είπε γιά τη θεωρία της διάλυσης του πολιτισμού της Αιγύπτου λόγω της εμμονής στη μπύρα, άλλος πρόσθεσε ότι ο Ιούλιος Καίσαρ επέκτεινε την αυτοκρατορία του μόνο εκεί που μπορούσε να καλλιεργήσει αμπέλια. γενικά συμφώνησαν ότι το κρασί είναι πιό «φιλοσοφικό» ποτό, η μπύρα παραπέμπει σε αποχαύνωση. Η συνήθεια των εργατών-μεταναστών να πίνουν μπύρες μετά τη σκληρή δουλειά γιά να την ξεχάσουν, ήταν ένα πρακτικό παράδειγμα. Αντίθετα οι τεχνίτες με κρασάκι και παρέα τέλειωναν τη μέρα τους
Scotch whisky, ξαναφώναξε ο σοφός σκωτσέζος, δεν ξέρετε τι λέτε.
Πάντως υπάρχουν και χειρότερα. Οι Αμερικάνοι προσπαθούν να πείσουν ότι η κόκλα κόλκα «πάει με όλα». Πείθουν τα παιδιά των 5-15 ετών. Μετά σε μερικά μένει η συνήθεια, που να στίβεις πορτοκάλια ή να βάζεις ζάχαρη στη λεμονάδα
Scotch whisky, ξαναφώναξε ο σοφός σκωτσέζος, δεν ξέρετε τι θέλετε
Εχουν μιά περίεργη νοοτροπία οι σκωτσέζοι. Από τότε που η Μαρία Στιούαρτ ( ή κάποια άλλη-ποτέ δεν ήμουνα καλός στην ιστορία Της Ιστορίας, γεμάτη ψέμματα είναι, αντίθετα η ιστορία της Τέχνης και της Επιστήμης πολλά προσφέρει ) έχασε το στέμμα, η οργή τους βρήκε διέξοδο στην ύπαρξη ενός άλλου στέμματος,του βρεττανικού, το οποίο μισούν αλλά και θεωρούν απαραίτητο. Αφού δεν μπορεί να είναι Scottish, ας είναι British, πάντως να υπάρχει, χωρίς αυτό χανόμαστε. 
Ξέρετε πως λέγεται στα σκωτσέζικα το μέλλον ; ...μακάβριο

Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Ο ουρανός και τα σύννεφα της νύχτας

.




Είναι κάποιες βραδιές, τριγύρω στην πανσέληνο, που ο ουρανός δεν μαυρίζει μα παίρνει στο μεσουράνημα το χρώμα το μπλέ το σκούρο, των πολύ βαθειών νερών. Τα μικρά κι' αδύνατα αστέρια χάνονται μέσα στο φέγγος, μόνο τα πρωτοκλασσάτα φαίνονται, μάλιστα σα να λάμπουνε πιότερο απ' το συνηθισμένο. Σύννεφα άσπρα, που δεν φέρνουνε βροχή, καλύπτουν τον μισό ουρανό ξεσέρνοντας καθώς ο άνεμος προστάζει, φιάχνοντας σχήματα που ο κάθε νους αλλιώς τα ερμηνεύει.
Κοιτάζει να δει τον Ποσειδώνα στ' άρμα του με τα λευκά τα άτια να το σέρνουν, παρασυρμένος απ΄το χρώμα τ' ουρανού ο ποιητής αλλά κι η μάνα του που ψάχνει τον δικό της θεό, με την ίδια την γενειάδα τον φαντάζεται. Κοιτάζει κι' ο πιτσιρικάς να δει τα σύννεφα να σχηματίζουν τον άγγελο τον φύλακά του με την ρομφαία, να, κάπως έτσι τον φαντάζεται. Πιο πεζή η γάτα κοιτάζει στα κλαδιά του δέντρου για κανένα κοιμισμένο πετινό τ' ουρανού.
Ο ερωτευμένος βλέπει την μορφή της να σκιαγραφείται απ' τα σύννεφα, μετά κοιτάζει τον αποσπερίτη και κάνει τις συγκρίσεις του, σκοτώνοντας την αμεροληψία στ' όνομα της ανάγκης του. Συνήθως η ανάγκη του τέτοια ώρα κοιμάται.
Ο ετοιμοθάνατος ψάχνει τον θάνατο να δει με το δρεπάνι του, έτσι το διάβασε κι' έτσι το περιμένει.
Τα σύννεφα κάνουν σε όλους το χατήρι, ακούν κάθε παραγγελιά και παίρνουνε το σχήμα. Μετά χάνονται στην άκρη του ορίζοντα. Το φεγγάρι περνάει το μεσουράνημα, το φως του λιγοστεύει κι' ο ουρανός μαυρίζει, δεν θυμίζει ωκεανό πια.
Στα καινούργια σύννεφα που ήρθανε οι άνθρωποι δεν ψάχνουν τίποτε πια στα σχήματά τους, φταίει το μαύρο φόντο, δεν τους εμπνέει όπως το μπλε των νερών.

Απογοητευμένα τα καινούργια σύννεφα φέρνουν την αυγή.

Σάββατο 11 Αυγούστου 2012

Ενα σκούρο μακρύ παλτό, μπορεί και μαύρο



"Οταν τον βλέπεις να γυρίζει σκεπασμένος με την κουβέρτα, να το ξέρεις, κρύβει μαχαίρι. Αλλά μην φοβηθείς, δεν έχει την δύναμη να το καρφώσει"
Ηταν η απάντηση στην απορία του πως και "φόραγε" την κουβέρτα αντί το συνηθισμένο σκούρο του μακρύ παλτό, γιατί στα άλλα πράγματα η απάντηση ήταν προφανής. Ενα ανθρώπινο ταλαιπωρημένο ερείπιο που τριγύρναγε στο λιμάνι ψάχνοντας ένα χαρτζιλίκι, μια μπύρα που το μεθύσι της να καλύπτει το άλλο μεθύσι, την μόνιμη θολούρα του μυαλού. Είχε ακούσει πολλές ιστορίες γι' αυτόν και ποτέ του δεν κατάλαβε αν ήταν αλήθεια ή ψέμματα, προϊόντα του εγγενούς φόβου που πάντοτε επιφέρει η προκλητική διαφορετικότητα. Γιατί η προσωπική του εμπειρία ήταν κάπως διαφορετική, ναι μεν θεωρούσε την συμπεριφορά του παραβατική αλλά δεν μπορούσε να αγνοήσει ένα ιδιότυπο χιούμορ που αθώωνε στα μάτια τις πράξεις του.
Πρωΐ-πρωΐ καθισμένος σ' ένα παγκάκι παρακολουθούσε τους ερασιτέχνες ψαράδες που ετοιμάζονταν να φύγουν, οι επαγγελματίες είχαν ήδη ξεκινήσει την μέρα τους. Μπροστά του δυο μεσήλικες μετέφεραν τα συμπράγκαλά τους μέσα στην βάρκα όταν ο ιδιοκτήτης λίγο πριν δώσει τα τελευταία πράγματα στον άλλον που ήταν μέσα στην βάρκα αισθάνθηκε την "ανάγκη" του και κίνησε για το σπίτι του. Ο σύντροφός του κάθησε στο πλάϊ της βάρκας να τον περιμένει. Τότε φάνηκε, αμέριμνος και χωρίς κουβέρτα, μόνο με το μακρύ σκούρο παλτό του, να πλησιάζει χωρίς βιασύνη, χαιρέτησε ευγενικά τον ψαρά μέσα στην βάρκα, έσκυψε πήρε το ντεπόζιτο της βενζίνας και απομακρύνθηκε ήσυχα. Οταν επέτρεψε ο ιδιοκτήτης ρώτησε που έβαλε το μπιτόνι ο φίλος του γιατί δεν το έβλεπε. "Πέρασε ένας ευγενικός κύριος, με καλημέρισε και το πήρε να το γεμίσει " άκουσε την απάντησή του και μετά έχασε την ψυχραιμία του " Βρε μαλάκα, γεμάτο ήτανε, το πήρε να το πουλήσει και εσύ κοιμόσουνα ! "

Σκεπτότανε πως δεν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα, μάλλον το αντίθετο, αλλά αν ήταν δικαστής θα τον αθώωνε γι' αυτήν την πράξη του, ήταν σχεδιασμένη και εκτελεσμένη από ένα μυαλό που έδειχνε κάτι.
Είχε ακούσει από αρκετούς πως παλιά δεν ήταν έτσι, πως ήταν έξυπνος και μορφωμένος πριν εθισθεί στην παραβατική ζωή αλλά δεν τα πολυπίστευε, πολλές φορές σε τέτοια πράγματα η κοινωνία υπερβάλλει και μια στοιχειώδη μόρφωση ενός παραβατικού την προβιβάζει σε ανώτερα επίπεδα.


Πότε μέσα, πότε έξω, κουβάλαγε μια ποινή για αντίσταση κατά της αρχής και κάτι άλλα για κλοπές και απόπειρες, τελευταία ήταν σχεδόν μόνιμα έξω, μπορεί να έπαιζε ρόλο και η κλονισμένη υγεία του. Που και που δούλευε βοηθητικός σε καμιά βάρκα αλλά όχι παραπάνω από τρεις μέρες, κάπου εκεί τα σκάτωνε είτε με μεθύσι , είτε κλέβοντας τα ψάρια. Την επόμενη μέρα απ' αυτήν που τον είχε δει με την κουβέρτα μαθεύτηκε πως οι Καλύμνιοι κιουρτάδες που έρχονταν σ' αυτά τα μέρη κάθε καλοκαίρι και τους φιλοξενούσε ο παραβατικός, έφυγαν τρομαγμένοι γιατί τους απειλούσε με το μαχαίρι να του πουν το μυστικό, τι έβαζαν για δόλωμα στους κιούρτους. Πραγματικά οι Καλύμνιοι με τους κιούρτους τους βγάζανε γερό μεροκάματο πουλώντας ψάρια που οι άλλοι ψαράδες δεν μπορούσαν να πιάσουν, αυτή ήταν η τέχνη τους και την χρωστάγανε σ' αυτό που δολώνανε τους κιούρτους. Δουλευτάδες της θάλασσας ποτέ δεν εξαντλούσαν ένα τόπο, ρίχναν τα εργαλεία του λίγες μέρες και μετά τραβάγανε γι' αλλού, άρα δεν υπήρχε περίπτωση να του πουν το μυστικό τους. Δεν ξαναφάνηκαν  απ' αυτά τα μέρη μετά το συμβάν.

Πλησίαζε το χωριό όταν τον είδε να κάνει ωτοστοπ και το χειρότερο κατάλαβε πως και ο παραβατικός είδε πως τον είδε. Δεν ήθελε να τον πάρει αλλά και δεν ήθελε να του το δείξει, φρέναρε πολύ σιγά και σταμάτησε καμιά διακοσαριά μέτρα μακριά ελπίζοντας πως θα βαριότανε να τρέξει. Απελπίστηκε όταν τον είδε να πλησιάζει βρώμικος και ελεεινός, "θα πάει τ' αμάξι κατ' ευθείαν για πλύσιμο" σκέφτηκε. Ο παραβατικός, τυλιγμένος σ΄ενα σκούρο μακρύ παλτό που έζεχνε, κάθησε στην θέση του συνοδηγού με το χαζοχαμόγελο του μεθυσμένου στο στόμα του:
 " βάλε ν' ακούσουμε καμιά πενιά" , πρότεινε.
Για να του την σπάσει ο οδηγός έβαλε μια κασέττα μ' ένα "εξειδικευμένο" τραγούδι του Ντύλαν, μόνο οι φανατικοί του θαυμαστές το ξέρανε. Στις πρώτες νότες μαζί με ήχους από γρύλους ο παραβατικός αναφώνησε " Αμάν, το τραγούδι μου !" "Θα το μπερδεύει με κανένα σκυλάδικο σκέφτηκε ο οδηγός για να μείνει κάγκελο όταν τον άκουσε να τραγουδά μαζί με τον Ντύλαν τους στίχους :

Crickets are chirpin’, the water is high
There’s a soft cotton dress on the line hangin’ dry
Window wide open, African trees
Bent over backwards from a hurricane breeze
Not a word of goodbye, not even a note
She gone with the man
In the long black coat
Somebody seen him hanging around
At the old dance hall on the outskirts of town
He looked into her eyes when she stopped him to ask
If he wanted to dance, he had a face like a mask
Somebody said from the Bible he’d quote
There was dust on the man
In the long black coat
Preacher was a talkin’, there’s a sermon he gave
He said every man’s conscience is vile and depraved
You cannot depend on it to be your guide
When it’s you who must keep it satisfied
It ain’t easy to swallow, it sticks in the throat
She gave her heart to the man
In the long black coat
There are no mistakes in life some people say
It is true sometimes you can see it that way
But people don't live or die, people just float
She went with the man
In the long black coat
There’s smoke on the water, it’s been there since June
Tree trunks uprooted, 'neath the high crescent moon
Feel the pulse and vibration and the rumbling force
Somebody is out there beating a dead horse
She never said nothing, there was nothing she wrote
She gone with the man
In the long black coat

Το ήξερε ολόκληρο και χωρίς λάθος !!!

Χρόνια μετά ο οδηγός τον θυμότανε κάθε φορά που το μυαλό του γύριζε στην πρώην γυναίκα του. Τον εγκατέλειψε για πάντα ένα πρωΐ και κάποιοι του είπανε πως την είδαν να φεύγει μαζί μ' έναν που φόραγε ένα μακρύ σκούρο παλτό, μπορεί και μαύρο...