Τι είναι και τι δεν είναι η διηγηματοποίηση

Καλώς ήλθατε

Η Διηγηματοποίηση είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τον εαυτόν της και την ελληνική γλώσσα.

Δεν είναι ο χώρος όπου θα ακούσετε υποχρεωτικά τις μουσικές προτιμήσεις του δημιουργού του ούτε θα βρείτε διαφημίσεις.
Δεν είναι ο χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού του.
www.gpointspoetry.blogspot.com για τα ποιήματα
www.gerimitiis.blogspot.com για τα καθημερινά

άτμα σαρβασαρίριναμ


Καθισμένος μπροστά στο ανοικτό παράθυρο ακούω το σιγανοψιχάλισμα της βροχής και πίνω τον πρωϊνό καφέ μου. Καιρός μουντός, σύγνεφα βαριά που ο ήλιος δεν μπορεί να τα τρυπήσει. Ο καιρός στον νοτιά- θυελλώδεις έδωσε η μετεωρολογική- μα ο Κρισσαίος κόλπος ήρεμος, τον πιάνει ξώφαλτσα ο καιρός και φτιάχνει αυτό το βουβό, το ύπουλο κύμα που οι ναυτικοί το λένε σουέλι. Μες την αχλύ, μίλι μακριά μου προς τον Βορρά, μια στεριανή γλώσσα χωρίζει τον μυχό του κόλπου στα δύο. Ανταριασμένα φτάνουνε τα βουβά κύματα και σκάνε μ' ορμή στα πέντε, στα έξη μέτρα αψηλά μην και την κεφαλώσουν τούτη τη στεριά που μπήκε ανάμεσά τους. Πιο πίσω, σκάρτα αλλο ένα μίλι, δεν φαίνεται τίποτε από την παραλία της Κίρρας, ούτε ο Παρνασσός πιο πίσω, όλα βαμμένα στο ανοικτό γκρίζο πέπλο του χαμηλωμένου σύγνεφου.

Στο σπίτι μέσα, τα πάντα έχουν ένα διαφορετικό χρώμα από την έλλειψη του πρωϊνιάτικου ήλιου, ίσως και μια διαφορετική υφή, δείχνουν πιο πραγματικά, πιο ζωντανά, πιο κοντά σ' αυτό που ο τίτλος περιγράφει : άτμα σαρβασαρίριναμ, δηλαδή η ψυχή όλων των όντων που έχουνε σώμα. Μπορεί νάναι η απόχρωση της σκόνης σ' αυτό το λίγο φως που αφήνει να περάσει η βαριά συννεφιά, μπορεί νάναι η σωστή χρονική απόσταση της επιστροφής στο νερό της θάλασσας, μπορεί η γειτονοπούλα που βγήκε να τσεκάρει τον καιρό τυλιγμένη στο σεντόνι της και με τα μισά της κάλλη ακάλυπτα, μπορεί και η βαθειά αλήθεια της ινδικής μυθολογίας. Μπορεί. Ερχονται στιγμές που όλα τα πράγματα μοιάζουν νάχουν ψυχή και στιγμές που όλοι οι άνθρωποι γύρω μας μοιάζουνε να μην έχουν.
Σ' αυτό το φόντο ένα αμάξι κόκκινο μοιάζει έντομο και το δενδράκι δίπλα με πουλί, η αιώνια τοπική δεσποινίς μόνο προέκταση των ψηλοτάκουνών της λογίζεται κι οι λακκούβες του νερού παίζουνε πιάνο με τις στάλες της βροχής. Οι ήχοι, σιγαλοί και ανεπαίσθητοι, δεν έχουν σώμα, δεν μετρούν και δεν μετέχουν.
Μια ιδέα περισσότερο φως καθώς ο ήλιος ανεβαίνει και η γωνία πρόπτωσης αλλάζει. Η βροχή σταμάτησε. Τα σύγνεφα άλλαξαν χρώμα προς το άσπρο και την πορεία τους στον ουρανό, τώρα ξεσέρνουν προς την Δύση, έστριψε ο καιρός. Τα κύματα με πιότερη μάνητα, πιο ευθυγραμμισμένα, βαράν στα κατακόρυφα τα βράχια της στεριάς. Βλέπω το γκρίζο αυτοκίνητο και τούτο έτοιμο μου δείχνει να πετάξει. Μια δεσποινίς στα δώδεκα, στα δεκατρία με τ' ασημένια της παπούτσια και το κολάν το μαύρο να χαράζει προκλητικά τα τορνευτά της πόδια, γεμίζει τ΄άδειο μου παράθυρο. Τα μαλλιά της ίσα, καστανόξανθα και λατρευτά πριν τα σαμπουάν και οι βαφές τα κάνουνε μαντάρα. Στ΄αφτί μου ο βόμβος από μια χαμπερίστρα με ξενίζει. Το έντομο με γυροφέρνει δυο φορές και κουρνιάζει στην εσοχή ενός κάδρου να βγάλει την μέρα του. Αναπόφευκτος ο συνειρμός με την ψυχή, πανάρχαια ονομασία για τις πεταλούδες.



Λατρεύω την σκέψη στην ανάπτυξή της, την αποτύπωσή της στο χαρτί. Ιδια κι' απαράλλακτα με την φωτογραφία της πρώτης μου γυναίκας ή κάποιους πίνακες του Mark Chagall...

Καλή σας ανάγνωση

Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Περί έρωτος και ...ούφο




Κάθε άνοιξη φουντώνουν οι συζητήσεις περί έρωτος, χιλιάδες απόψεις και γνώμες διατυπώνονται για το τι είναι έρωτας, καθένας με τις εμπειρίες του εξ ιδίων κρίνει
Οι μόνοι που δεν ασχολούνται είναι οι...ερωτευμένοι, δεν έχουν καιρό για υπαρξιακές και φιλολογικές συζητήσεις, ζουν την χρυσή εποχή τους.
Κατά την γνώμη μου ο έρωτας δεν είναι μετρήσιμος. Σίγουρα ο ερωτευμένος τρομάζει από τον ίδιο του τον εαυτό, τον οποίον ανακαλύπτει διαφορετικό από αυτό που νόμιζε. Προχωρόντας λοιπόν κάποια βήματα στο άγνωστο νομίζει ότι αυτό είναι ο έρωτας. Αν αργότερα έχει την τύχη να ερωτευθεί πιό πολύ, βλέπει ότι την πρώτη φορά δεν ήταν καν «ερωτευμένος» και ούτω καθ’ εξής. Και φυσικά κάποιος που δεν έχει φτάσει σε πιό ψηλό επίπεδο δεν μπορεί καν να διανοηθεί ότι υπάρχει. Ακουγα κάποτε μιά ηλικιωμένη να λέει ότι τον ερωτευμένο δεν τον κρατάς ούτε με αλυσσίδες μακριά από το ταίρι του. Τότε δεν την πίστευα, τώρα το ξέρω, αν αλυσσίδες λέμε οποιονδήποτε οικογενειακό, κοινωνικό ή επαγγελματικό δεσμό ή τεχνικές δυσχέρειες.
Δεν αντέχω εδώ να μην κάνω την σύγκριση με τα ούφο, κανένας ουσιαστικά δεν τα πιστεύει αν δεν τα δεί. Στην προσωπική μου εμπειρία είχα την τύχη να ασχολούνται τρεις μέρες οι εφημερίδες -είχε σημειωθεί και πτώση αντικειμένων στην Λαμία- οπότε αν είχα παράκρουση ήταν τουλάχιστον ομαδική- όχι τοπική, εγώ ήμουνα 100 χιλιόμετρα μακριά από την Λαμία.
Και τι έγινε μετά ;
Οτι και με τα ούφο, εξακολουθώ να ζω την ζωή μου μιά που διαπίστωσα μετά το σοκ των πρώτων ημερών ότι η ύπαρξή τους ουδόλως την επηρεάζει. Απλά τα ούφο δεν μπορώ (ή δεν ξέρω που) να τα ξαναβρώ ενώ τη γυναίκα που είχα ερωτευθεί μπορώ να την ψάξω αν θέλω. Αυτή την νοσταλγία των υπέροχων στιγμών μερικοί την θεωρούν πόνο, νομίζω ότι το βλέπουν κοντόφθαλμα, άπληστα και παιδικά, όλα τελειώνουν κάποτε.
Ισως και εγωϊστικά διότι ο έρωτας είναι μόνο αμοιβαίος, μοιραία κάποιος θα αποχωρήσει πρώτος οπότε τελειώνει αυτόματα και γιά τους δύο, όπως αυτόματα γενιέται Η μονόπλευρη επιθυμια δεν έχει σχέση με τον έρωτα, δεν πρέπει να συγχέεται μ’ αυτόν.
Ομοίως μερικοί κυνηγάνε την επανεμφάνιση των ούφο...

Ερωέω δηλαδή ρέω με ορμή είναι το αντίστοιχο ρήμα, όμως έχει και την (σοφή) έννοια του αποχωρώ, ακριβώς όπως κάνουν τα νερά.
Ερωή η αντίστοιχη θηλυκή λέξη, κάποτε σχεδόν όλες οι λέξεις είχαν τύπο και στα δύο γένη. Σημαίνει ορμή, σφοδρή επιθυμία αλλά και αποχώρηση, παύση
Ερος και έρως στην αρσενική και επικρατήσασα μορφή, κατά πολλούς συγγενής και η λέξη ήρως, λογικό σίγουρα μια που ο/η ερωτευμένος/η είναι ικανός γιά «ηρωϊκές» πράξεις.
Και λίγος Ηρόδοτος : «Ερος ος κάλλιστος εν αθανάτοισι θεοίσι»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου