Τι είναι και τι δεν είναι η διηγηματοποίηση

Καλώς ήλθατε

Η Διηγηματοποίηση είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τον εαυτόν της και την ελληνική γλώσσα.

Δεν είναι ο χώρος όπου θα ακούσετε υποχρεωτικά τις μουσικές προτιμήσεις του δημιουργού του ούτε θα βρείτε διαφημίσεις.
Δεν είναι ο χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού του.
www.gpointspoetry.blogspot.com για τα ποιήματα
www.gerimitiis.blogspot.com για τα καθημερινά

άτμα σαρβασαρίριναμ


Καθισμένος μπροστά στο ανοικτό παράθυρο ακούω το σιγανοψιχάλισμα της βροχής και πίνω τον πρωϊνό καφέ μου. Καιρός μουντός, σύγνεφα βαριά που ο ήλιος δεν μπορεί να τα τρυπήσει. Ο καιρός στον νοτιά- θυελλώδεις έδωσε η μετεωρολογική- μα ο Κρισσαίος κόλπος ήρεμος, τον πιάνει ξώφαλτσα ο καιρός και φτιάχνει αυτό το βουβό, το ύπουλο κύμα που οι ναυτικοί το λένε σουέλι. Μες την αχλύ, μίλι μακριά μου προς τον Βορρά, μια στεριανή γλώσσα χωρίζει τον μυχό του κόλπου στα δύο. Ανταριασμένα φτάνουνε τα βουβά κύματα και σκάνε μ' ορμή στα πέντε, στα έξη μέτρα αψηλά μην και την κεφαλώσουν τούτη τη στεριά που μπήκε ανάμεσά τους. Πιο πίσω, σκάρτα αλλο ένα μίλι, δεν φαίνεται τίποτε από την παραλία της Κίρρας, ούτε ο Παρνασσός πιο πίσω, όλα βαμμένα στο ανοικτό γκρίζο πέπλο του χαμηλωμένου σύγνεφου.

Στο σπίτι μέσα, τα πάντα έχουν ένα διαφορετικό χρώμα από την έλλειψη του πρωϊνιάτικου ήλιου, ίσως και μια διαφορετική υφή, δείχνουν πιο πραγματικά, πιο ζωντανά, πιο κοντά σ' αυτό που ο τίτλος περιγράφει : άτμα σαρβασαρίριναμ, δηλαδή η ψυχή όλων των όντων που έχουνε σώμα. Μπορεί νάναι η απόχρωση της σκόνης σ' αυτό το λίγο φως που αφήνει να περάσει η βαριά συννεφιά, μπορεί νάναι η σωστή χρονική απόσταση της επιστροφής στο νερό της θάλασσας, μπορεί η γειτονοπούλα που βγήκε να τσεκάρει τον καιρό τυλιγμένη στο σεντόνι της και με τα μισά της κάλλη ακάλυπτα, μπορεί και η βαθειά αλήθεια της ινδικής μυθολογίας. Μπορεί. Ερχονται στιγμές που όλα τα πράγματα μοιάζουν νάχουν ψυχή και στιγμές που όλοι οι άνθρωποι γύρω μας μοιάζουνε να μην έχουν.
Σ' αυτό το φόντο ένα αμάξι κόκκινο μοιάζει έντομο και το δενδράκι δίπλα με πουλί, η αιώνια τοπική δεσποινίς μόνο προέκταση των ψηλοτάκουνών της λογίζεται κι οι λακκούβες του νερού παίζουνε πιάνο με τις στάλες της βροχής. Οι ήχοι, σιγαλοί και ανεπαίσθητοι, δεν έχουν σώμα, δεν μετρούν και δεν μετέχουν.
Μια ιδέα περισσότερο φως καθώς ο ήλιος ανεβαίνει και η γωνία πρόπτωσης αλλάζει. Η βροχή σταμάτησε. Τα σύγνεφα άλλαξαν χρώμα προς το άσπρο και την πορεία τους στον ουρανό, τώρα ξεσέρνουν προς την Δύση, έστριψε ο καιρός. Τα κύματα με πιότερη μάνητα, πιο ευθυγραμμισμένα, βαράν στα κατακόρυφα τα βράχια της στεριάς. Βλέπω το γκρίζο αυτοκίνητο και τούτο έτοιμο μου δείχνει να πετάξει. Μια δεσποινίς στα δώδεκα, στα δεκατρία με τ' ασημένια της παπούτσια και το κολάν το μαύρο να χαράζει προκλητικά τα τορνευτά της πόδια, γεμίζει τ΄άδειο μου παράθυρο. Τα μαλλιά της ίσα, καστανόξανθα και λατρευτά πριν τα σαμπουάν και οι βαφές τα κάνουνε μαντάρα. Στ΄αφτί μου ο βόμβος από μια χαμπερίστρα με ξενίζει. Το έντομο με γυροφέρνει δυο φορές και κουρνιάζει στην εσοχή ενός κάδρου να βγάλει την μέρα του. Αναπόφευκτος ο συνειρμός με την ψυχή, πανάρχαια ονομασία για τις πεταλούδες.



Λατρεύω την σκέψη στην ανάπτυξή της, την αποτύπωσή της στο χαρτί. Ιδια κι' απαράλλακτα με την φωτογραφία της πρώτης μου γυναίκας ή κάποιους πίνακες του Mark Chagall...

Καλή σας ανάγνωση

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Χρόνια πολλά...περάσανε ή κάποιος έβαλε την ¨αγια νύχτα¨σε σιντί




Δεν έψαχνε να βρει την Αλήθεια. 

Την δική του την αλήθεια έψαχνε. Μέσα στις χριστουγεννιάτικες μπάλλες που γίνονται παραμορφωτικά κυρτά κάτοπτρα σαν πλησιάσεις γιά να δεις. Αντιγραφή της κοινωνίας. Όσο πιό κοντά πλησίαζε κάποιον, τόσο πιό παραμορφωμένος του φαινότανε. Από μακριά όλα φαινότουσαν κανονικά. Μα τι του θύμιζαν ;
Δεν έψαχνε να βρεί άν ήταν σωστή η ημερομηνία της γέννησης του ήλιου ή αν εορτάζανε την του Διός την γέννηση, του Βούδα, του Μωάμεθ, όλοι θεία βρέφη ξεκινήσανε, στο δρόμο κάνανε τις διαφορές.
Ούτε τα έθιμα τα παμπάλαια, τα μισοξεχασμένα, με το σιτάρι στο πάτωμα, απλά και φτωχικά, χωρίς ξενόφερτες γαλοπούλες και τραπέζια αφθονίας. Το μέτρο έψαχνε, το αναλλοίωτο, ό,τι ήτανε πίσω από τις φανφάρες και τα τραγούδια.
Θυμήθηκε που κατέβηκε στο υπόγειο στα ξεσκέπαστα πιθάρια με το λάδι. Oταν τα φέρανε απ΄το χωριό τα βάλανε εκεί, σε δροσερό μέρος το λάδι διατηρείται καλύτερα, φτάνει ν’ αερίζεται. Σε κάθε πιθάρι ισορροπούσε στο χείλος του γατζωμένο με τα νύχια κι’ ένα ποντίκι. Βουτούσε την μακριά ουρά του μεσ’ στο λάδι κι’ ύστερα την έγλειφε και φτού κι’ απ’ την αρχή. Είχε μιά αρμονία το όλον θέαμα, ένα συγχρονισμό   ομάδας, έδειχνε τη δύναμη της δομής της κοινωνίας τους. Γύρισε επάνω, στον κόσμο του, στα χαμογελαστά πρόσωπα των συγκατοίκων του. Δέντρο ή καραβάκι ; Θέμα πολιτικής τοποθέτησης, κάποιος το είπε στάση ζωής. Με χαμόγελο όλα αυτά βεβαίως, γιορτές έχουμε. Φυσικά και στα δυό
για στολίδια θα βάζανε μπάλλες, απ' αυτές που παραμορφώνουν την εικόνα σου σαν πλησιάζεις.
«Χρόνια πολλά » περάσανε και τίποτε δεν άλλαξε, σκέφτηκε με πικρία καθώς άλλοι αντάλλασσαν ευχές συμμορφωμένοι στο κλίμα το γιορταστικό. Κάποιος πρότεινε να ρίξουνε φωτοβολίδες, ήταν στη μόδα τα τελευταία χρόνια σ’ όλες τις γιορτές. Είδε το γάτο χορτασμένο και τετράπαχο απ΄τις κονσέρβες να κοιμάται μακαρίως. Θα ξύπναγε άραγε με τα βεγγαλικά ;
Βγήκε στο κήπο στο φως του φεγγαριού. Ηθελε ν' αποφύγει τις φωτοβολίδες, πικρές μνήμες του φέρνανε. Πιό πέρα στη γραμμή μερικά απλωμένα ρούχα κρέμονταν. Κάτι πουκάμισα, κάλτσες και σώβρακα. Αναρωτήθηκε αν ήθελε να τ’ αγγίξει, αν θα βρισκόταν ένας που θάθελε να τ' αγγίξει. 

Αρχισαν να βγαίνουν όλοι στο κήπο, οι κυρίες με τις εσάρπες τους. Κάποιος έβαλε την άγια νύχτα σε σιντί. Τα κρεμασμένα ρούχα κυματίσανε στο ελαφρό αεράκι και φεγγοβόλησαν στη λάμψη των βεγγαλικών του γείτονα. Ενα σκυλί γάβγισε, ξεσηκωθήκαν και τ' άλλα. Μετά την άγια νύχτα, ένα τραγούδι από σκυλάδικο ακούστηκε. Πανευτυχείς οι πάντες κουνιόντουσαν στο ρυθμό του, τσιφτετέλι μεσ’ στο κήπο.
Τα ρούχα χάσανε το μονοπώλιο να μοιάζουν με φαντάσματα, ήτανε κι’ ακίνητα, κρεμασμένα στα σκοινιά. Ο γάτος βγήκε βαριεστημένος στη βεράντα.

Μπήκε ξανά στο υπόγειο. Τα ποντίκια συνέχιζαν τη δουλειά τους μ’ αρμονικές κινήσεις, συγχρονισμένα σαν τα μέλη μιάς ορχήστρας. Επιτέλους χαμογέλασε.
«Καλά Χριστούγεννα» σκέφτηκε.

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Η μικρή γαρίδα, η διαφανής




Η μκρή γαρίδα η διαφανής ζη σε πολύ ρηχά νερά και πολύ σπάνια υπερβαίνει τα πέντε εκατοστά σε μήκος. Είναι διαφανής αλλά φέρει στο σώμα της σκοτεινές ραβδώσεις και λίγες μπλε και πορτοκαλί βούλες στα άκρα της.  Η εμφάνισή της προσφέρει αρκετή παράλλαξη γι αυτό δραστηριοποιείται το ίδιο την ημέρα και την νύκτα. Δεν έχει την ικανότητα να χώνεται στην άμμο όπως οι μεγαλύτερες ξαδέρφες της γι αυτό κρύβεται σε κοιλότητες από βράχους και πέτρες ή μέσα στα φύκια. Δεν παρουσιάζει κανένα εμπορικό ενδιαφέρον μόνο οι ερασιτέχνες ψαράδες την χρησιμοποιούν σαν δόλωμα ζωντανή για μουρμούρες, λαβράκια, τσιπούρες στα μέρη που μπορούν να την αποχιάσουν μέσα στα φύκια. Τις διατηρούν ζωντανες σ' ένα τρύπιο τενεκάκι που κρέμεται απ' την βάρκα. Πολλές φορές παρασέρνεται από τα κύματα και καταλήγει να ζη στις λιμνούλες των βράχων μαζί με καβουράκια και ψιλοψαράκια. Εκεί την κυνηγάνε με τις ώρες τα πιτσιρίκια να την πιάσουν στις χούφτες τους. 



Μια μικρή γαρίδα διαφανής ζούσε στα ρηχά, στις σκιές των βράχων. Γνωριστήκαμε όταν έβαλα τα πόδια μου στο νερό και ήρθε να τα τσιμπήσει από περιέργεια, ήταν τρομερά μεγάλα για το μέγεθος της ώστε να τα δει σαν εχθρό, αυτή για εχθρούς ήξερε τα καβούρια με τις δαγκάνες και τα ψαράκια που ορεγότουσαν την τρυφερή της σάρκα. Αυτά όμως τα απέφευγε εύκολα με τις χορευτικές κινήσεις της μέχρι να κρυφτεί -θαλάσσιο κυκλάμινο- στου βράχου την σχισμάδα. 
Σαν μπήκαν τα πόδια στο νερό η ξινή μυρουδιά τους έδιωξε φοβισμένα τα περισσότερα σπουργίτια της ακρογιαλιάς, ψαράκια, αχινούς και αστερίες. Τα καβουράκια μέσα στα κοχύλια και τα σαλιγκάρια της θάλασσας πήραν το σήμα και ξεκίνησαν σιγά-σιγά, θάκαναν ώρες για να φτάσουν, εξ  άλλου μόνο νεκρά σώματα έτρωγαν και δεν είχαν πάρει το σήμα του θανάτου. Τα κανονικά καβουράκια το σκεπτότουσαν αλλά η μόνιμη φοβία τους δεν τα άφηνε να κάνουν το μεγάλο βήμα, το ίδιο κι ένα χταποδάκι που ξεμύτισε από το θαλάμι του αλλά το σκέφτηκε καλύτερα νικώντας την περιέργειά του. 
Η μικρή γαριδα η διαφανής ξεκίνησε τοίχο-τοίχο γλυστρώντες με το πλάϊ μέσα στο νερό. Που και που τιναζότανε απότομα προς τα πίσω για να αποφύγει κάποιον φανταστικό αόρατο εχθρό  σαν έπαιρναν σήμα από διαταραχή των νερών οι ευαίσθητες κεραίες της.  Κάποια στιγμή έγειρε λοξά ώστε το χρώμα από τα πολυάριθμα ποδαράκια στο κάτω μέρος της κοιλιάς να ταιριάζουν με το χρώμα της άμμου και να την κάνουν δυσδιάκριτη και έτσι διήνυσε το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής της από τα βράχια μέχρι τα πόδια μου.
Στην αρχή ένοιωσα ένα ανεπαίσθητο γαργάλημα ειδικά όταν άρχισε να ψάχνει το κενό ανάμεσα στο μεγάλο δάκτυλο και το δεύτερο δάκτυλο, μετά ένα σχετικά οξύ τσίμπημα όταν αποφάσισε να δοκιμάσει αυτό το πελώριο λευκό που έβλεπε με τις μικροσκοπικές δαγκάνες της. Η κίνησή μου την έκανε να οπισθοχωρήσει επιφυλακτικά μα σύντομα επανήλθε. Αρχισα να κουνάω κατά διαστήματα τα δάκτυλα του ποδιού μου και κάθε φορά η γαριδούλα τιναζότανε ταραγμένη. Μετά από λίγο συνήθισε τις διαταραχές του νερού κι έχασε αρκετά από την επιφυλακτικότητά της. Ηταν η κατάλληλη στιγμή για να γονατίσω και να βαλω τις χούφτεςμου στο νερό. Εμεινα για λίγο ακίνητος για να την καθησυχάσω  και μετά κάνοντας κούπα την κάθε μου παλάμη άρχισα να την πλησιάζω από δυο κατευθύνσεις.
Η μικρή γαριδούλα η διαφανής στριμώχτηκε στο πόδι μου ψάχνοντας για σχισμάδα να κρυφτεί. Λίγο-λίγο οι δυό μου παλάμες τις έκοβαν κάθε οδό διαφυγής αναγκάζοντας την ν' ανεβαίνει προς την επιφάνεια του νερού. Μ' ένα σάλτο και βγαίνοντας από το νερό ξέφυγε από την παγίδα των χεριών μου και κατευθύνθηκε πάλι προς τα πόδια μου. Η ίδια στρατηγική επαναλήφθηκε αλλά τώρα με τις παλάμες πιο κάθετα δυσκολεύοντας το πήδημα-διαφυγή. Λίγο πριν την επιφάνεια οι παλάμες έκλεισαν παγιδεύοντας την μικρή γαριδούλα. Το νερό κύλησε από τα ενωμένα χέρια, η γαριδούλα βρέθηκε σ' ένα αφιλόξενο περιβάλλον με τις κεραίες της κολημένες στο σώμα της να μην μπορούν να τις δώσουν πληροφορίες για το που βρίσκεται, ήταν σχεδιασμένες να λειτουργούν μόνο μέσα στο νερό.
Μια απότομη κίνηση χώρισε το κεφάλι από την ουρά κόβοντας το νήμα της ζωής της γαριδούλας. Η γλυκειά σάρκα της ουράς ήταν η ανταμοιβή του κόπου μου και μια μάταια προσπάθεια επιστροφής  στα μικράτα μου, όταν όλος ο κόσμος έλαμπε και δεν υπήρχανε χαράτσια και μνημόνια να κόψουν ξαφνικά την ζωή μας στα δύο, όπως το σώμα της γαριδούλας. Εφτυσα τα τσόφλια από την γαριδούλα με την ίδια περιφρόνηση σαν να ήτανε ο εφοριακός του δικαστικού που ρύθμιζε τις προσαυξήσεις.
Σαν πραγματώθηκε η εκδίκηση στη φαντασίωσή μου, απέμεινε στο στόμα μια γλύκα, μια ζαλάδα στο μυαλό και της γαριδούλας το κεφάλι μέσα στο νερό να γίνεται τροφή για τις άλλες γαριδούλες, ίδια σαν τους ανθρώπους που μοιράζονται τα υπάρχοντα αυτού που φεύγει...

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Το πρώτο κεφάλαιο των Διαφυσικών







1 ( Βηρυττός-Αθήναι)
___________________________________________________________________________
    
    Εις την Βηρυττόν, πρωτεύουσαν του Λιβάνου, η οδός Χάμρα ενώνει την ομώνυμον αριστοκρατικήν συνοικίαν με τας λαϊκάς τοιαύτας της παραλίας.Η παραλία εκ κρημνών συνίσταται, μη σχέσιν έχουσα μετά τού Φαλήρου. Η οδός Χάμρα έχει χαραχθεί κατα την ημερησίαν διαδρομήν του ηλίου.
Οι ατυχείς εργαζόμενοι  ανέρχονται εκάστην πρωΐαν την οδόν δια να μεταβούν εις την εργασίαν των, έχοντες τον ήλιον έναντι των οφθαλμών των. Μετά την κοπιαστικήν εργασίαν των, περί το εσπέρας, επιστρέφοντες εις τας οικίας των, πάλιν τον ήλιον απέναντι έχουν. Οι αγαθότεροι εξ αυτών κάποτε πέτρας έρριπτον κατά του Ηλίου-τυράννου. Η ανακάλυψις των σκουροχρώμων ομματοϋαλίων κάποιαν ανακούφισιν εις τον εργαζόμενον λαόν επέφερεν. Η αριστοκρατία ουδόλως ενοχλείται από τον ήλιον. Κυκλοφορεί άλλας ώρας.
     Ισως να είχομεν το ίδιον αποτέλεσμα και εις Αθήνας αν εστρέφαμεν τον άξονα της οδού Σταδίου κατά εικοσιπέντε μοίρας νοτιοδυτικώς. Ο (προσεχώς) Δήμαρχος ας το σκεφθεί. Είναι απείρως αποτελεσματικότερον από την συλλογήν των απορριμμάτων, ή την Δημοτικήν αστυνομίαν.
    Αι πολυκατοικίαι της Χάμρας πολυτελέσταται είναι. Αι είσοδοι σιδηρόφρακτοι είναι και ένοπλος θυρωρός τας ελέγχει επί εικοσιτετραώρου βάσεως. Πολλάκις εις μίαν πολυκατοικίαν μένουσι μόνον συγγενείς ή και σπανιότερον μία μόνον πολυπληθής οικογένεια.
    Εις μίαν εξ αυτών αποκλειστικώς μόνος κάτοικος είναι ο παχύς Σουλτάνος μετά του χαρεμίου του και του λοιπού προσωπικού, ευνούχου, ιατρού, κ.λ.π. Εκ των χορευτριών του χαρεμίου ο ευνούχος προτείνει τινά, ως ευνοουμένη του Σουλτάνου, την οδαλίσκην. Ο τίτλος από εφήμερος μέχρι αιώνιος γίγνεται, εκ των προσόντων της ευνοουμένης κρινόμενος. Η οδαλίσκη υπηρετείται και τρέφεται καλώς. Αι λοιπαί χορεύτριαι λιμοκτονούν.Το σύστημα επιτείνει την προσπάθειαν των χορευτριών. Ανατολίτικη σοφία.  Η διαφυγή εκ του χαρεμίου είναι από δύσκολος έως αδύνατος.
    Εις τας συνοικίας των Αθηνών αι πολυκατοικίαι κτίζονται και κατοικούνται κατα το δοκούν. Η ασυνεννοησία μεταξύ των κατοίκων συναινεί εις την ρυπαρότητα των πολυκατοικιών. Ο θυρωρός είναι είδος πολυτελείας. Σπανίως εύποροι κατοικούν εις αυτάς. Αν τις έχει πλέον της μίας ερωμένας, αύται δεν συγχρωτίζονται και δεν ακολουθούν την ευγενή άμιλλαν του χαρεμίου. Συναγωνίζονται απλώς ποία θα αποσπάσει μεγαλύτερα ποσά από τον
«Σουλτάνον». Η πάσα ερωμένη δύναται να αποχωρήσει εκ του  «χαρεμίου» αν κρίνει οτι προσεπορίσθη αρκετά. Τινάς φοράς ο «Σουλτάνος» αποπέμπει την ερωμένην, πράγμα αδιανόητον εις Ανατολάς.  Δυτική πρακτική.
    Εις Βυρηττόν, τας χορευτρίας προσκομίζει μικρά ομάς δραστηρίων, πλην σκοτεινών ανδρών, φέρουσα τον τίτλον «έμποροι λευκής σαρκός». Ο τίτλος ουδόλως εμποδίζει την προμήθειαν εγχρώμων κρεολών. De gustibus et coloribus non  disputendum.
(Λατινικά στο κείμενο : Περί ορέξεως και χρωμάτων, δεν χωρεί συζήτησις. Ο λαός την παρέφρασε στην περίπου ομόηχη : Οι πούστηδες κι’οι κολομπαράδες, δεν πάνε στις πουτάνες. Το νόημα είναι, ίσως, το αυτό)
    Εις Αθήνας ο «Σουλτάνος» κατ’ ιδίαν αλιεύει ερωμένας εις κοσμικά μέρη. Εξ αιτίας του γεγονότος αυτού, ενίοτε ο «Σουλτάνος» «παθιάζεται με την ερωμένην του», αι συνέπειαι γνωσταί. Τούτο είναι απόμακρον ως ξένη ήπειρος, εις την ανατολικήν πρακτικήν. Πάντως και εις τας δύο μεγαλουπόλεις ο ήλιος εξ ιδίας διευθύνσεως ανατέλλει.