Τι είναι και τι δεν είναι η διηγηματοποίηση

Καλώς ήλθατε

Η Διηγηματοποίηση είναι ένας χώρος που προσπαθεί να σέβεται τον εαυτόν της και την ελληνική γλώσσα.

Δεν είναι ο χώρος όπου θα ακούσετε υποχρεωτικά τις μουσικές προτιμήσεις του δημιουργού του ούτε θα βρείτε διαφημίσεις.
Δεν είναι ο χώρος που θα σας προωθήσει σε άλλα μπλογκς πλην των άλλων του δημιουργού του.
www.gpointspoetry.blogspot.com για τα ποιήματα
www.gerimitiis.blogspot.com για τα καθημερινά

άτμα σαρβασαρίριναμ


Καθισμένος μπροστά στο ανοικτό παράθυρο ακούω το σιγανοψιχάλισμα της βροχής και πίνω τον πρωϊνό καφέ μου. Καιρός μουντός, σύγνεφα βαριά που ο ήλιος δεν μπορεί να τα τρυπήσει. Ο καιρός στον νοτιά- θυελλώδεις έδωσε η μετεωρολογική- μα ο Κρισσαίος κόλπος ήρεμος, τον πιάνει ξώφαλτσα ο καιρός και φτιάχνει αυτό το βουβό, το ύπουλο κύμα που οι ναυτικοί το λένε σουέλι. Μες την αχλύ, μίλι μακριά μου προς τον Βορρά, μια στεριανή γλώσσα χωρίζει τον μυχό του κόλπου στα δύο. Ανταριασμένα φτάνουνε τα βουβά κύματα και σκάνε μ' ορμή στα πέντε, στα έξη μέτρα αψηλά μην και την κεφαλώσουν τούτη τη στεριά που μπήκε ανάμεσά τους. Πιο πίσω, σκάρτα αλλο ένα μίλι, δεν φαίνεται τίποτε από την παραλία της Κίρρας, ούτε ο Παρνασσός πιο πίσω, όλα βαμμένα στο ανοικτό γκρίζο πέπλο του χαμηλωμένου σύγνεφου.

Στο σπίτι μέσα, τα πάντα έχουν ένα διαφορετικό χρώμα από την έλλειψη του πρωϊνιάτικου ήλιου, ίσως και μια διαφορετική υφή, δείχνουν πιο πραγματικά, πιο ζωντανά, πιο κοντά σ' αυτό που ο τίτλος περιγράφει : άτμα σαρβασαρίριναμ, δηλαδή η ψυχή όλων των όντων που έχουνε σώμα. Μπορεί νάναι η απόχρωση της σκόνης σ' αυτό το λίγο φως που αφήνει να περάσει η βαριά συννεφιά, μπορεί νάναι η σωστή χρονική απόσταση της επιστροφής στο νερό της θάλασσας, μπορεί η γειτονοπούλα που βγήκε να τσεκάρει τον καιρό τυλιγμένη στο σεντόνι της και με τα μισά της κάλλη ακάλυπτα, μπορεί και η βαθειά αλήθεια της ινδικής μυθολογίας. Μπορεί. Ερχονται στιγμές που όλα τα πράγματα μοιάζουν νάχουν ψυχή και στιγμές που όλοι οι άνθρωποι γύρω μας μοιάζουνε να μην έχουν.
Σ' αυτό το φόντο ένα αμάξι κόκκινο μοιάζει έντομο και το δενδράκι δίπλα με πουλί, η αιώνια τοπική δεσποινίς μόνο προέκταση των ψηλοτάκουνών της λογίζεται κι οι λακκούβες του νερού παίζουνε πιάνο με τις στάλες της βροχής. Οι ήχοι, σιγαλοί και ανεπαίσθητοι, δεν έχουν σώμα, δεν μετρούν και δεν μετέχουν.
Μια ιδέα περισσότερο φως καθώς ο ήλιος ανεβαίνει και η γωνία πρόπτωσης αλλάζει. Η βροχή σταμάτησε. Τα σύγνεφα άλλαξαν χρώμα προς το άσπρο και την πορεία τους στον ουρανό, τώρα ξεσέρνουν προς την Δύση, έστριψε ο καιρός. Τα κύματα με πιότερη μάνητα, πιο ευθυγραμμισμένα, βαράν στα κατακόρυφα τα βράχια της στεριάς. Βλέπω το γκρίζο αυτοκίνητο και τούτο έτοιμο μου δείχνει να πετάξει. Μια δεσποινίς στα δώδεκα, στα δεκατρία με τ' ασημένια της παπούτσια και το κολάν το μαύρο να χαράζει προκλητικά τα τορνευτά της πόδια, γεμίζει τ΄άδειο μου παράθυρο. Τα μαλλιά της ίσα, καστανόξανθα και λατρευτά πριν τα σαμπουάν και οι βαφές τα κάνουνε μαντάρα. Στ΄αφτί μου ο βόμβος από μια χαμπερίστρα με ξενίζει. Το έντομο με γυροφέρνει δυο φορές και κουρνιάζει στην εσοχή ενός κάδρου να βγάλει την μέρα του. Αναπόφευκτος ο συνειρμός με την ψυχή, πανάρχαια ονομασία για τις πεταλούδες.



Λατρεύω την σκέψη στην ανάπτυξή της, την αποτύπωσή της στο χαρτί. Ιδια κι' απαράλλακτα με την φωτογραφία της πρώτης μου γυναίκας ή κάποιους πίνακες του Mark Chagall...

Καλή σας ανάγνωση

Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Η Μεγάλη Τσιγγάνα

 Συνιστάται η υπομονετική παρακολούθηση του βίδδεο(*) πριν την ανάγνωση του κειμένου


 (*) τα δύο δέλτα αποδίδουν τον φθόγγο d ;όπως τα δύο γάμμα τον φθόγγο g

Η Μεγάλη Τσιγγάνα είχε έρθει στην Αθήνα. Διάσημη στον χώρο της πρακτικής παραψυχολογίας  και της εφαρμοσμένης μεταφυσικής είχε καταλύσει στην σουίτα της Μεγάλης Βρεττάνιας, την ίδια που κάποτε χρησιμοποιούσε διάσημος γενειοφόρος τροβαδούρος του καιρού μας.
"Πρέπει να πας να την ιδείς", μου έλεγε η τρυφερή συγκάτοικός μου μέχρι να με πείσει. 
"Διαλύει κάθε αμφιβολία και σένα τον ίδιο μπορεί να σε διαλύσει, να σε περάσει μέσα από τον μαγικό καθρέπτη της και να σε ταξιδέψει στον χώρο και στον χρόνο. Μπορείς εκεί να διορθώσεις ό,τι λάθος έχεις κάνει  στη ζωή σου και να ξανάρθεις στο παρόν φρέσκος και εξαγνισμένος, το κάνει καλύτερα από την εξομολόγηση, γι αυτό έγινε διάσημη".
Στο μεταίχμιο του φόβου και της περιέργειας, σπρωγμένος από τις ενοχές του πρότερου βίου μου, μπήκα στο φουαγιέ της Μεγάλης Βρεττάνιας και την είδα απέναντί μου καθισμένη στην πολυθρόνα της να μου χαμογελά.
"Βρε, βρε, καλώς τονε" την άκουσα να μου λέει, σαν να με περίμενε από χρόνια.
Φοβήθηκα μη μ' εξαφανίσει κι είπα να τηλεφωνήσω σ' ένα γνωστό μου, να δώσω στίγμα. Μια όμορφη νεαρή καμαριέρα με πήγε στο τηλέφωνο και περίμενε διακριτικά να τελειώσω.
" Κύριε, να πας να δεις την Μεγάλη Τσιγγάνα. Είναι καταπληκτική, να εμένα με ξανάνιωσε, είμαι πενήντα χρονών και δείχνω κοριτσάκι. Το έκανε σε μένα και σίγουρα μπορεί να το κάνει και σε σένα. Ανέβα στη σουίτα της και χτύπα της δυο φορές την πόρτα"

Το ασανσέρ αργούσε κι ανέβηκα γρήγορα με τα πόδια τους ορόφους του ξενοδοχείου φτάνοντας στην σουίτα της. Η πόρτα ήταν ανοικτή μα η Μεγάλη Τσιγγάνα δεν ήταν μέσα. Ενα ευγενικό αεράκι ερχότανε από τα διάπλατα παράθυρα και σκόρπιζε την μυρωδιά του χειρουργείου που επικρατούσε στην σουίτα.
Κατέβηκα τρέχοντας στο φουαγιέ μα η Μεγάλη Τσιγγάνα δεν ήταν πουθενά κι εκείνη η καμαριέρα, όσο κι αν έψαξα δεν την ξαναβρήκα. Οποιον κι αν ρώτησα δεν ήξερε τίποτε κι ο ρεσεψιονίστας μου είπε πως δεν υπήρχε τέτοιο όνομα στα κιτάπια του.
Απογοητευμένος ανέβηκα στον Λυκαβηττό να πιω τον καφέ μου και  σε λίγο ήρθε η τρυφερή συγκάτοικός μου. Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως με βρήκε.
"Βρε, βρε, καλώς τονε " μου είπε και με κοίταζε σαν να με έβλεπε πρώτη φορά.   

        

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου